Zeilen voor Volwassenen (ZvV) 2023
Verslag van de Nacht van Spakenburg;
13 juni 2014 stond al maanden geblokt in onze gezinsagenda want het is inmiddels tot traditie verheven: de Nacht van Spakenburg.
Een paar jaar geleden al begonnen met een comfortabele nacht aan boord van de Koene Groene ligt dit jaar de lat toch wat hoger. Vorig jaar nog 2e na een herstart onder de Hollandse brug wilde we dit jaar toch nog een trede hoger mikken.
Als bootzetting was dit jaar gekozen voor een vriendenclubje met misschien niet de meeste routine maar zeker wel een gezonde dosis uithoudingsvermogen en mentale weerbaarheid. Om te presteren moet ieder rak gewoon vol gas gegeven worden.. Op een bootje van krap 6.5 meter is dat soms even op de tanden bijten.
We zijn de kleinste van de klasse dus is het qua handicap niet heel ingewikkeld.. In de kopgroep finishen moet genoeg zijn!
Ruim op tijd voor de start vertrokken wij om 18:30 al uit de haven om nog even een paar rakjes warm te varen. Het eerste rak was een stug kruisrak tot voorbij de Stichtsebrug dus even warmdraaien was best nuttig. Meteen maar het voordeel van ons formaat benut: soepel en behendig konden wij ons in een ideale positie wringen voor de start om meteen met een halve scheepslengte voorsprong in het startschot te vallen. De eerste paar klappen waren raak maar al snel werden wij aan alle kanten voorbij gestoken… Dat kan maar een ding betekenen.. Wier.
Altijd vervelend maar goed.. Daar hebben wij allemaal last van dus als een van de eerste boten kop in de wind en in z’n achteruit lozen! Die actie kost dan meteen weer 50 meter maar we zijn dan wel weer op oorlogssterkte. Net voor de Stichtsebrug vonden wij weer de aansluiting met de vloot maar moeten toezien hoe toch een paar van onze concurrenten veel afstand genomen hadden.
Op het Gooimeer namen we wat extra risico door bij hogerwal weg te blijven en het ondiepe stuk voor Naarden te kiezen. Het risico op wier is daar groter maar de afstand korter en de wind meestal iets sterker. Dit pakte gunstig uit zodat we bij Almere al weer dicht op de kopgroep zaten. De Extase (de snelste in de vloot) was toen al niet meer te zien maar vol goede moed zetten wij de achtervolging in. Vlak voor ons lag op dat moment een Mak7.. Een prachtige racebak met carbon zeiltjes. Het feit dat we nog in de buurt waren gaf ons weer een extra boost. Niet veel later lag ineens een van hun bemanningsleden over boord… Niet echt duidelijk wat er precies mis ging maar als je dan al nat en koud bent dan duurt de nacht nog lang.
Op weg naar Pampus werden wij langzaam voorbij gestoken door de grote jongens maar we maakte ons geen zorgen.. Dit halfwinds bezeilde rak moet de rompsnelheid het verschil maken en daar konden wij niet tegen vechten. Na Pampus volgde er een rak hoog aan de wind richting het Paard van Marken. We hadden deze eigenlijk iets overzeilt maar met een beetje marge konden wij telkens weer vlot de snelheid oppakken als we in de golven stil vielen. Na het Paard moesten wij eigenlijk wat hoger gaan sturen om de boei bij Hoorn (Sport G) te kunnen ronden maar nu werd het dus een echt kruisrak. In het donker toch wel spannend want niet iedereen had zijn verlichting op orde. Alles wat we tegen zouden komen zou meteen een directe concurrent zijn want alleen onze klasse moest naar Hoorn. Midden op het Markermeer besloten wij nog een keer wier te lozen want je kunt beter het zekere voor het onzekere nemen.. Omdat je niet goed in kunt schatten hoe hard de concurrentie gaat kun je ook niet meer inschatten of je iets in kiel of roer hebt hangen.
Na de het ronden van de boei kon het gas eh.. de spi er op! De voorspelling dat de wind wat in zou zakken bleek niet uit te komen en we konden nu onze planeer-kwaliteiten bewijzen.
Op de terugweg nog een klein rakje richting Volendam en dan naar huis!
Vanaf dat moment heeft de spinnaker de zak niet meer gezien totdat we terug in Spakenburg waren.
De laatste rakken over de randmeren zijn meestal de taaiste omdat de slaap nu wel zijn tol eist. Terug onder de Hollandse brug begint het meestal weer licht te worden. Typisch het moment van het verslappen van de aandacht. Aan de andere kant schept dat weer kansen door toch erg attent te blijven varen en nog kostbare minuten te winnen. Het veld lag redelijk uit elkaar dus we hadden eigenlijk geen goed beeld van onze positie. Verwachting was wel in de buurt van het podium maar geen idee welke trede.
Op de finish wachten de traditionele gebakken eieren met spek; altijd een genoegen na een nacht met krentenbollen en chocola. Zelfs de koffie moesten wij onderweg ontberen..deze stond nog thuis op het aanrecht. Deze smaakte
Thuis aangekomen snel even gekeken naar de tussentijden… Even stoeien met de tijden en handicaps.. En zowaar de concurrentie heeft op de laatste rakken behoorlijke steken laten vallen waardoor wel heel dichtbij gefinisht zijn.
Na een sms-je van de organisatie dat het toch wel gewenst was dat we op de prijsuitreiking aanwezig zouden zijn vertrokken wij zaterdagavond nogmaals naar het (tijdelijke) clubhuis in Spakenburg.
Op de prijsuitreiking bleken wij dit jaar de 1e plaats behaald te hebben met op berekende tijd nog een minuut of 7 voorsprong.
Onze grootste concurrent zat uiteindelijk toch maar een 5-tal minuten voor ons en dat was te weinig.
Het lange rak van Volendam naar Pampus bleken wij met een gemiddelde van 6.6 knopen de snelste van de vloot. Als je dan de gunstigste handicap hebt schiet het natuurlijk lekker op!
Tijdens de prijsuitreiking bleek dat de WV Zeewolde deze keer ook in aanmerking kwam voor de verenigingsprijs. Dit is een prijs in de vorm van een geldbedrag van EUR 300,00 die beschikbaar gesteld wordt voor de best scorende vereniging en besteed moet worden aan activiteiten voor het jeugdzeilen. Nu is er inmiddels een grote groep jeugdzeilers actief binnen de WVZ dus zal het geen enkel probleem zijn deze bijdrage aan te wenden om het instructiemateriaal op peil te brengen.
Rinus Bos
Face2Face
Gerelateerde berichten
